Vasif Azimov - Popuri

Saatım sən gedən andan dayanıb,

Yenidən ömrü başlıya bilmirəm.

Getmisən, mane olmamışam sənə,

Özümü heç bağışlaya bilmirəm.



Tək qalandan sonra mən anlamışam,

Demə ən dəhşəti tənhalıq imiş.

Sən imişsən gətirən hər baharı,

Sənsiz hər yer quru səhralıq imiş.



Nə qədər mən axı həsrət çəkəcəm,

Nə qədər dözmək olar, söylə gülüm.

Mən hər axşam bu ümid ilə yatıram,

Gecə ya sən gələcəksən, ya ölüm.



Bir qaranlıq gecənin vahiməsi,

Bir sınıq pəncərənin çərçivəsi.

Onu çırpan küləyin vəhşi səsi,

Mənə bəsdir səni xatırlamağa.



Bir qanadsız quşun aciz baxışı,

Baxışından duyulan yalvarışı,

Üstünə naz ilə yağan yaz yağışı,

Mənə bəsdir səni xatırlamağa.



Bəlkə mənim günahlarımdan biri sənsən,

Bəlkə də sənsiz yaşamaq bəxtimə yazılıb.

Sən unudulmaqda olan qəmli dünənsən,

Artıq ölən eşqimizin məzarı qazılıb.



Sən də gedərkən demədin, bəlkə gələrsən,

Bəs demədinmi ölərəm sənsiz ay zalım,

İndi nələr çəkdiyimi sən də bilərsən,

Gör nə deməkdir yaşamaq mənsiz ay zalım..